Kategori: Hürriyet

   7 yıllık evliyiz, son 4 yıldır eşim evde bir yabancı gibi davranıyor bana. İşten gelince onu kapıda karşılıyorum, yüzüme bile bakmadan içeri giriyor, sadece çocuğu öpüyor, “ merhaba kızım neler yaptın bakalım” diyerek hemen onunla sohbet ediyor. Çoğu zaman “çok yorgunum” diyerek kanepede uyuyakalıyor.
Hafta sonlarımız tam bir kabus, sabahları ses çıkmasın diye kızım ve ben erken uyanıp salonda vakit geçiriyoruz, öğleye doğru uyandığında kahvaltısını yalnız yapıyor. Sonra arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Bakıyorum da sadece onların yanındayken mutlu, yüzü gülüyor, espri yapıyor. Genelde hafta sonları akşam dışarıda alkol alır, kimi zaman çakırkeyif gelir kimi zamansa sarhoş. Eğer çakır keyif geldiyse işte o zaman bana sarılır ve birlikte olmak ister. Eğer sarhoşsa yatağa nasıl yattığını bile hatırlamaz…
Bazen sabırla düzelir diye bekliyorum, bazen de yanındayken mutlu, yüzü gülüyor, espri yapıyor. Genelde hafta sonları akşam dışarıda alkol alır, kimi zaman çakırkeyif gelir kimi zamansa sarhoş. Eğer çakır keyif geldiyse işte o zaman bana sarılır ve birlikte olmak ister. Eğer sarhoşsa yatağa nasıl yattığını bile hatırlamaz…
Bazen sabırla düzelir diye bekliyorum, bazen de dayanamıyorum ve bağırıyorum sesimi duysun diye , ama adam sanki bir duvar , cevap bile vermiyor. Sonra ağlama krizlerine giriyorum, bir kez olsun yanıma gelip teselli etmiyor, küsüyorum, ben de gidip kızımla yatıyorum. “ Ne yapacağım ben doktor hanım? Boşanmak istemiyorum, eşimi seviyorum ama böyle de olmuyor “
Çiftin tanışma ve evlilik öyküsünü almak için ikinci seans eşi ile görüştüğümüzde bambaşka bir hikaye çıkıyor ortaya.
Evlendiğimiz günden beri her gün annemle ilgili sorunlar yaşıyor ve sürekli bana anlatıp kavga çıkarıyor, taraf tutmamı istiyor. Kendi annesi bizim evden çıkmıyorken “ artık senin annen bu eve girmeyecek” diyor, tam 3 yıl küstüler birbirlerine. Annemle eşimin arasını bulmaktan ben yoruldum. Tam ne haliniz varsa görün dedim ki kızımız oldu.
Kızımız olduktan sonra problemler düzelir sandım bu sefer ”senin annen mi bakacak, benim annem mi? “ kavgası başladı. Çocuk olduktan sonra eşim sadece çocuğa odaklandı, onunla yatıyor. Kendimi bu evde sadece para getiren bir adam olarak görmeye başladım. Bir tek anneme gittiğim zaman huzur buluyorum, eşimi seviyorum ama birlikte vakit geçirmek içimden gelmiyor ….
Çifte birbirinizin hangi yönlerini seviyorsunuz ? diye sorduğumda tam bir yanıt vermekte zorlanıyorlar çünkü ne kendilerini tam olarak tanıyorlar ne de birbirlerini…
Öyküyü daha da derinleştirdiğimizde, her iki tarafın da kendi aile bireyleri arasındaki kopuklukları, anne baba modelindeki yetersizlikleri görüyoruz.
• Babam anneme hep bağırırdı, çoğu zaman aşağılar, herkesin içinde küçük düşürürdü. Hayatım boyunca anneme çok acıdım, bir gün gelecek, büyüyeceğim ve annemi bu zor hayatından kurtaracağım, derdim. Şimdi eşim bizler için bu kadar fedakarlık etmiş olan annemi istemeyince çok kırılıyorum. Eşimden istediğim tek şey evle ilgilenmesi, yemek yapması ,çocuğa bakması.
Bu öyküde psikolojik gelişim döneminde annesinden sağlıklı ayrımlaşamamış erkek çocuğun yıllar sonra eşini de annesi gibi görme isteği var temelde. O nedenle onunla alkol almadan cinsel birlikte olamıyor, evden uzak duruyor. Oysa ki zaten bir annesi var, ikinci bir anneye değil, eşe ihtiyacı olduğunun farkında değil. O nedenle annesine davrandığı gibi davranmaya devam ediyor.
• Annem babaannem ve görümcelerinden çok çekmiş, gün yüzü görmedi, her ağladığında yanında ben olurdum. Babamdan nefret ederdim, babaannem yüzünden annemi üzüyor diye. İşte şimdi aynı şeyi ben yaşıyorum, eşim annesi yüzünden beni yok sayıyor.
Bir kız çocuk annesiyle ittifak yapmayı çocukluk yaşlarında öğrenmişse, sürekli evdeki zayıf anne modelinin avukatlığını üstlenmişse, evlendiği zaman; çocukken gücünün yetmediği kişilere karşı kendi kayınvalidesinden öç almaya çalışacaktır. Kocası için kayınvalidesi ile girdiği bu rekabette kaybeden olacaktır.
Diğer yandan yeni evindeki , kendi mutluluğuna değil,” annemi nasıl mutlu ederim? Diyerek, sürekli kendi annesini korumaya almaya çalışacaktır ki bu da çiftin arasının açılmasına, erkeğin kendini hem kayınvalidesinden hem de çocuktan dolayı ikinci plana atılmış hissetmesine, kadının ise takdir ve onay alamadığı için kendini değersiz ve işe yaramaz hissetmesine neden olacaktır.
Not: Danışan öyküleri etik ilkeler gereği değiştirilmiştir.

Üniversitede okurken, sevdiği kızı sadece beş dakika görebilmek için İstanbul’un bir ucundan diğer ucuna gittiği günleri hatırladı, ağlayarak.
” Üniversitenin bahçesinde onu gördüğümde kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Dört yılın sonunda onu evliliğe ikna edebilmiş ailemin tüm itirazlarına rağmen evlenmeyi başarabilmiştik. “ diye anlatıyordu. Şimdi 2 çocuk sahibiydi ve 14 yıllık evliliği nerdeyse bitmek üzereydi. Eşi evliliklerinin ilk yılında onu bir başka kızla gördüğünde “ madem beni sevmiyordun, neden evlendin ? Hemen boşanalım “ dediğinde nefesinin kesilecek gibi olduğunu, bir daha asla yapmam dediğini anlatıyordu.
Ancak maalesef ki kendine defalarca söz vermesine rağmen gizli gizli başka kadınlarla yazışmaktan, gecenin bir yarısı görüntülü internet görüşmelerinden ve sanal seks yapmaktan kendini alıkoyamadığını söylüyordu.
Gündüzleri en önemli toplantıların ortasında bile dışarı çıkıyor, özellikle de başarılı bir görüşme yapmış veya önemli miktarda bir ihaleyi almışlarsa hemen kendini ödüllendirmek için bürosunda müşterileri varken, küçücük mutfakta ya da iş yerinin tuvaletinde sekreteriyle sevişiyordu.
Ardından yoğun suçluluk duygusu yaşıyor, gün boyu hiçbir şey yemeyerek kefaletini ödüyordu. Mutlaka iş çıkışı bir camiye gidiyor namaz kılıp, dua ediyordu. Günahlarından arınmanın rahatlığı ile eve gidiyor ve hiçbir şey yaşamamış gibi hayatına devam ediyordu.
Ta ki bir gün eşi yine onu internet başında çırılçıplak görene kadar. O gece çok büyük kavga etmişlerdi ve ertesi gün eşi; “ ya avukata gidip boşanacağız, ya da senin psikolojik sorunlarının olduğunu düşünüyorum , bir psikoterapiste gidip tedavi olacaksın“ diyerek iki seçenek sunmuştu.
42 yaşında, iş güç sahibi bir adam olarak cinsel problemlerini ve fantezi dünyasını bir başkası ile konuşmasının imkansız olduğunu düşünmüştü ancak o kadar yorgun, üzgün ve çaresizdi ki terapi odasına gelmeyi kabul etmişti.
PSİKOTERAPİ GÖRÜNENİN ARKASINI KEŞFETMEKLE BAŞLAR
5-6 yaşlarındayken aynı apartmanda oturdukları babaannesi ve amcasının yanında kaldığını , geceleri oyun oynarken amcasının “ hadi gel atçılık oynayalım” dediğini hatırladı. Yüzü koyun yerde yatarken beline oturuyormuş gibi yapan amcasının bacaklarının arasında sürtündüğünü fark ettiğinde , bunun kötü bir şey olduğunu anlamış ama o çok güçlü olduğu için kaçamamıştı.
Daha sonra bu oyun her seferinde biraz daha hem can acıtıcı , hem de gizli gizli olduğu için heyecan verici ama bir o kadar da suçluluk duygusu ağır bir hal almıştı. Ne zaman kaçmaya kalkışsa, ya da “HAYIR” diyerek direnmeye çalışsa, amcası karşıdaki pastaneden ona en sevdiği pastaları alıyor, uslu durursan sana oyuncak da alırım, eğer uslu durmazsan çakmakla poponu yakarım “ diye tehdit ediyordu.
Bu oyunlar bir iki yıl sonra amcasının evlenmesi ile son bulmuştu. OHH KURTULDUM diyerek amcasından uzaklaşabilmeyi başarmıştı ama ruhundan , acıyan bedeninden, kırılan kalbinden, sarsılan güven duygusundan da uzaklaşabilmeyi başaramamıştı.
Yıllar sonra yabancı bir kişiyle yabancı bir odada unuttuğunu sandığı bu oyunun , onun dünyasını nasıl bu kadar etkilediğini, duyduğu derin suçluluk duygusuna rağmen neden gizli hazlar peşinde koştuğunu ve kendini yemekle nasıl cezalandırdığını anladığında “ Sani bir hançer saplanmıştı kalbime , yıllarca kanatan, keşke daha önce bunları fark etseydim de bu kanı durdurabilseydim “ demişti.
ÇOCUKLAR NASILSA UNUTUR ! ZANNETMEYİN , GEÇMİŞİN KÖTÜ İZLERİNİ ÖMÜR BOYU TAŞIRLAR
Bir çocuğun temel güven duygusunun geliştiği tek yer ailesidir. Aile bireylerini koşulsuz kabul eder, koşulsuz sever ve onlara güvenir. Anne, baba, abi, abla gibi birinci derece akrabalara güvenildiği kadar dede, amca, dayı, hala, kuzen, yeğen gibi yakın akrabalar da çocuğun koşulsuz sevgi ve güven duyduğu kişilerdir.
Çevreden gelebilecek her türlü tehlikeye karşı aile bireylerinin çocuğu koruyup, kollayacağı , her türlü iyiliği için onu gözeteceği düşünülür ki sağlıklı olanı da budur. Eğer bir gün çocuğun bu temel güven duygusuna ihanet edilecek olunursa ; ileride mesleği ne olursa olsun, hayatı boyunca izlerini taşıyacağı , bedenini ve ruhunu daima kirlenmiş hissedeceği bir yaşamı yaşamak zorunda kalacaktır.
Not: Danışan öyküleri etik ilkeler gereği tamamıyla değiştirilmiştir.

32 yaşındaki bayan danışanım yaklaşık 8 yıldır Panik Atak tedavisi gördüğünü, benim başvurduğu 6. Doktoru olduğumu söylemişti. 3 farklı şehirde, 4 farklı hastanedeki doktorların verdiği ilaç tedavileri nerdeyse birbirinin aynısıydı. Bir tek son gittiği doktor ona bilişsel davranışçı terapiden bahsetmiş,
onu bir psikologa yönlendirmiş, ancak psikologun davranış değişikliği ( kese kağıdı üflemesi, bayılma hissi geldiği anda yere oturması, 5 dakika beklemesi vs. gibi ) önerilerini uygulamakta zorlanmış ve tedaviyi yarım bırakmış. İlaca başladığı dönemlerde birkaç hafta içinde nefes alamama, ölüm korkusu , terleme ve kalp çarpıntısı gibi şikayetlerinin azaldığını , ancak huzursuzluk, “ya yeniden tekrarlarsa , ya gece uykuda bana bir şey olursa “ gibi kaygı dolu düşüncelerinin geçmediğini söylüyordu. Sadece ilaç tedavisi almak istemediğini, bir arkadaşından psikoterapi tedavisi diye bir şey duyduğunu , o nedenle geldiğini söylüyordu.

Bu örnekte olduğu gibi, danışanlar panik atak, depresyon, yaygın anksiyete bozukluğu , anoreksia nevroza, bulimia vb. gibi teşhislerle gelebildikleri gibi, cinsel isteksizlik, erken boşalma, ereksiyon sorunları, vaginusmus gibi cinsel işlev bozuklukları veya aldatma, aile içi şiddet, alkol veya diğer madde bağımlılığı problemleri ile de başvurabiliyorlar.

Bir tıp doktoru olarak ilaç tedavisine karşı olmam mümkün değil. Elbette bazı durumlarda ilaç tedavisi ilk başvurmamız gereken tedavi seçeneği..Ancak danışanların problemlerinin altında yatan , bilinç altlarına ittikleri gerçeği onlara fark ettirmeden ya da fark ettikleri ama yüzleşmekten kaçtıkları gerçekleri gün yüzüne çıkarmadan, onlara aslında neyin savaşını verdiklerini göstermeden kalıcı bir çözümden bahsetmek imkansız.

PSİKOTERAPİ GÖRÜNENİN ARDINI KEŞFETMEKLE BAŞLAR

Yukarıda örneğini verdiğim danışanımın şikayetleri ilk kez 8 yıl önce Isparta’dan Adıyaman’a seyahat ederken başlamış. Mezun olduğu üniversitenin Isparta’da mezunlar yemeğinden dönerken virajlı yollarda “ ya kaza yaparsak “ düşüncesi ile ilk kez mide bulantısı ve kalp çarpıntısı hissetmiş. Öyküyü derinleştirdiğimizde liseden beri çıktığı erkek arkadaşı ile 7 yıllık bir ilişkinin ardından aldatma nedeni ile kavgalı ayrıldıklarını ve onun okuduğu il olan Kayseri den Isparta ‘ya dönerken ne kadar çok ağladığını hatırladı.İlişkisi biter bitmez tayin olduğu Adıyaman da bir iş arkadaşı ile evlenmiş ve bir oğlu olmuştu.

Yıllar sonra mezunlar derneğinin yemeğin de eski erkek arkadaşı ile karşılaşmış, sırf onu görmek için geldiğini duyunca tıpkı bir yanardağın yeniden lav püskürtmeye başlaması gibi içinde derin bir duygu yeniden alevlenmişti. Artık her ikisi de evliydi, ancak kendilerini tekrar tekrar görüşmekten alı koyamıyorlardı. Onun bu geri dönüşüne hemen cevap vermesini , duygularına kayıtsız kalamamasını anlayamıyordu. Her defasında terk edildiğini hissettiği anda ona tekrar yapışıyordu. Bu defalarca tekrarlanmış bu sefer çok daha tehlikeli bir boyut almıştı. Tıpkı daha 4 aylıkken anne ve babası “ biz çok yoğun çalışmak zorundayız, paramız bakıcıya yetmiyor, çocuğa bakamıyoruz “ deyip, kendisini anneannesine bıraktıkları ve tam 6 yaşındayken tamam şartlarımız iyileşti, deyip geri aldıklarında gün gibi, TERK EDİLMENİN VERDİĞİ YOĞUN IZDIRABI ve yıllarca bilinç altına ittiği ÖFKE VE İNTİKAM DUYGUSU nu yeniden hatırlamıştı.

Aslında peşinde koştuğu kişi eski sevgilisi değil, onu terk eden adamdan almaya çalıştığı intikam duygusuydu. Daha da ilginci aslında almak istediği intikam duygusu eski erkek arkadaşı değil, onu terk eden anne ve babasına karşıydı. Tüm bu karmaşık duygular, onu çok seven eşine ve oğluna karşı kendi ihanetinin yarattığı utanç ve suçluluk duygusu , kendini cezalandırmasına neden oluyor, kalp çarpıntısı ve ölecekmiş hissi gibi şikayetlerinin temel nedenini oluşturuyordu.

Bunu fark ettiğinde “ İçimden sanki koca bir şeytan çıktı “ demişti.